Γραμμή Βοήθειας
Στο τηλεφωνικό κέντρο στο τέλος του κόσμου
όλοι είναι με τα κουρέλια
των ρούχων που φόραγαν ερχόμενοι για δουλειά πριν δυο βδομάδες.
Απ’ τον δέκατο όροφο μετράμε φωτιές πέρα στο βάθος
τα καπνισμένα ερείπια των προαστίων.
Τα διαλείμματα για τσάι παρακολουθούνται αυστηρά
και υπάρχει ακόμα ίντερνετ
αλλά αρχίζουμε να βαριόμαστε τις ειδήσεις.
Κοιμόμαστε όπου βολεύεται ο καθένας _
στις σκάλες, στη μοκέτα, στις καρέκλες του κυλικείου.
Η καθυστερημένη προσέλευση δεν είναι ανεκτή
αν και στη φάση αυτοί λίγοι από μας
έχουν πια σπίτι για να πάνε.
Η ζήτηση των υπηρεσιών μας είναι μεγάλη.
Δεν ξέρω γιατί μένω ακόμα σ’ αυτή τη δουλειά
αφού ο κόσμος όπου θα μπορούσα να ξοδέψω τον καλό μισθό μου
έχει διαλυθεί–
πολιτικοί που κρύβονται
παραβιασμένα σουπερμάρκετ σε φλεγόμενους δρόμους
ίσως γιατί όλοι μου λένε
πως η φωνή μου μπορεί και να ’ναι η τελευταία που ακούνε
ίσως γιατί σχεδόν κάθε ανήσυχη γυναίκα στη γραμμή
μου θυμίζει τη μητέρα μου με τις ανησυχίες της
ή επειδή συζητάμε για βιολέτες,
για την πείνα, τη μυρωδιά της καμένης μπογιάς
αναμνήσεις από καλοκαίρια στο πάρκο.
Ο σκύλος της βγήκε έξω πριν δυο μέρες και δεν έχει γυρίσει ακόμα
Αν πέθαινα, μπορεί και να μ’ έτρωγε
λέει
μοιάζει σαν να το ’χει μετανιώσει.
Suzan Evans
απόδοση: Χρύσα Φραγκιαδάκη
το πρωτότυπο στα σχόλια
© CHRISSA FRAGIADAKI , D for Dashes—moonlighting in Amherstland, [2014]
D for Dashes 
Helpline
by Suzan Evans
In the call centre at the end of the world
everyone is wearing the rags
of the clothes they came to work in two weeks ago.
From floor ten we count fires in the distance
the smoking remains of suburbs.
Tea breaks are strictly monitored
and the internet is still there
but we are getting tired of news.
We sleep where we’re comfortable –
stairwells, carpet, canteen chairs.
Lateness for shifts is not tolerated
although at this stage few of us
have homes to go to.
Demand for the service is high.
I don’t know why I’ve stayed so long in this job
when the world in which I could spend its ample wage
has disintegrated –
politicians in hiding
supermarkets forced open on burst streets
perhaps it’s because they all tell me
that my voice could be the last one they hear
perhaps it’s because almost every worried caller
reminds me of my worried mother
or because we talk about wallflowers,
the hunger, the smell of burned paint
reminisce about summer in the park.
Her dog went out two days ago and hasn’t come back
If I’d died he could have eaten me
she says
it sounds like a regret.
LikeLike